Vlieger klaar? Staart vasthouders klaar? Lopers klaar?

Zo schalde het zaterdag 8 November over de Terletse heide. De reeën die verscholen in de bosschages lagen te herkauwen zullen verbaasd, met hun ogen hebben geknipperd over het wonderlijke schouwspel dat zich vervolgens voor hun ogen ontvouwde.
Een groepje zweefvliegers begon met een stuk touw in de hand te lopen en na enige tijd weerklonk het commando RENNEN!! Waarna datzelfde groepje zweefvliegers onder woest gebrul een sprint inzetten, waar Femke Bol en Lieke Klaver jaloers op zouden zijn.

Olympische record sprint tijden werden niet bereikt, want aan dat stuk touw zat een dik stuk elastiek vast dat hun vaart remde, vooral omdat er aan dat stuk rubber ook nog eens een oldtimer zweefvliegtuig zat aangehaakt.

Terwijl de spanning letterlijk en figuurlijk opbouwde focusten de ogen van de ervaren zweefvlieginstructeur, die de vleugel vast hield, op een oranje balletje dat door het uitrekken van het elastiek tergend langzaam, met een touwtje naar een oog aan het elastiek getrokken werd.

Wanneer dit balletje het oog bereikt, was er voldoende spanning opgebouwd om het zweefvliegtuig, en klonk het signaal LOS!!

Waarna de staart vast houders de touwen waarmee het vliegtuig op zijn plek werd gehouden vervolgens los lieten. Het houten zweefvliegtuig kwam vervolgens met wat gepiep en gekraak, dat overstemd werd door het enthousiaste gejuich van de vlieger in de cockpit, in beweging waarna het gracieus het luchtruim koos.

En ruim was die lucht afgelopen zaterdag zeer zeker, want waar de moderne zweefvliegtuigen door een krachtige lier ver de hoogte boven Terlet in worden getrokken, bereikten deze 'oldtimer zweefvliegtuigen' een hoogte gemeten in centimeters. Vervolgens zweefden deze 'kistjes' zoals de zweefvliegtuigen liefkozend genoemd worden, met een breed grijnzende en vaak enthousiast gillende vlieger in hun open cockpit, de groep met lopers gracieus voorbij, die vervolgens luidkeels aanmoedigingen schreeuwend genoten van het, zich uit letterlijk vervlogen tijden, ontvouwende schouwspel.

Vliegtijden werden niet gemeten in uren maar in seconden, en niet zomaar seconden, want voor de vliegers waren het historische seconden, want zoals een van de deelnemers na zijn eerste , rubberkabel start' met een grijns van oor tot oor enthousiast vertelde: “Die paar duizend uur in een F-16, vervagen bij deze paar seconden, wat is dit ontzettend gaaf, want dit is exact hoe het vliegen ooit begon.” En inderdaad de eerste plaagstootjes die de mensheid ooit aan het luchtruim uitdeelde, werden op menskracht gedaan, met vergelijkbare, destijds hypermoderne vliegtuigen, het luchtruim te kiezen.

De drijvende krachten achter deze bijzondere vliegdag zijn leden van de Nederlandse tak van de internationale vereniging historische zweefvliegtuigen, die het (zweef)vliegend erfgoed luchtwaardig houden. Deze vereniging (VHZ Home pagina) heeft maar twee bezittingen: “Een stuk rubber kabel, en heel veel (technische) kennis van zweefvliegtuigen”. En juist deze unieke combinatie houdt het lijntje met de rijke Nederlandse zweefvlieghistorie in deze tijd springlevend, zodat deze ook in de toekomst voortleeft.

De dag begon namelijk in de Thermiekbel op de Terletse heide waar al bijna honderd jaar zweefvliegers na een dag op het veld onder het genot van een hapje en drankje steeds mooiere verhalen vertellen over hun hemelse avonturen van die, of voorgaande dagen. Oude vrienden begroeten elkaar bij een bak koffie, en de mensen die voor het eerst aan 'de rubberkabeldag' deelnamen, kwamen wat onwennig en zenuwachtig om wat de dag zou brengen bijeen. Het ijs, voor zover dat er was, werd al snel gebroken tijdens de briefing waarin het vliegbedrijf werd toegelicht.

In colonne ging de groep naar de strip waar de kisten onder deskundige begeleiding van de trotse eigenaren in elkaar werden gezet.

En begeleiding klinkt dramatischer dan het was, want het monteren was inclusief de kleurrijke verhalen over de restauratie van deze stukken luchtvaart historie, een feestje waar alle helpers zichtbaar van genoten.

En wat het extra bijzonder maakte is dat de “Grashopper” Gestemd wordt voor de eerste vlucht door de spandraden als een snaarinstrument te bespelen, en te checken of de kist in de juiste stemming is het luchtruim te kiezen, mits de vlieger de juiste snaar wist te raken. Zweefvliegtuigen hebben immers net als hun baasje ook karakter.

Om 11:18 was het eindelijk zover, Erwin Janssen werd door een 14 tal luidkeels brullende renners de lucht in getrokken, om vervolgens na 15 seconden intens genietend de “Baby II” vakkundig weer aan de grond te zetten op de, in schitterende herfstkleuren getooide Terletse heilige zweefvliegers grond.

En hoe het die dag verder ging?

Het enthousiasme van de vliegers nam alleen maar toe, het gebrul van de lopers werd elke start een klein beetje minder, omdat de rek in de benen, in tegenstelling tot het elastiek, telkens een beetje afnam.

En de rest, dat is zoals dat heet geschiedenis, maar niet zonder de, u raadt het al, sterke verhalen onder het genot van een hapje en drankje samen in de bel. En het elastiek dat keek nagloeiend terug op een waardevolle dag, waarop het heden en verleden, oude en jonge (zweefvlieg)generaties, en (nieuwe)vriendschappen voor het leven, aan elkaar reeg.

En de uitslag:

Meer foto's op facebook